Albumina
Ocena stężenia albuminy w surowicy krwi. Badanie przesiewowe wykorzystywane w diagnostyce: chorób wątroby, nerek, jelit, skóry, stanów septycznych, stanów niedożywienia.
Pomiar stężenia albuminy – głównej frakcji białek osoczowych –wykorzystuje się w diagnostyce: zaburzeń stężenia białka całkowitego, obrzęków, chorób zapalnych: wątroby, nerek, jelit i skóry, stanów niedożywienia, stanów katabolicznych (sepsa, choroby nowotworowe).
Albumina jest głównym białkiem osocza wytwarzanym w wątrobie – stanowi ok. 60% białek krwi. Odgrywa istotną rolę w utrzymaniu ciśnienia onkotycznego osocza, jego objętości i oraz pełni funkcję białka buforującego oraz nośnikowego dla niektórych hormonów, kwasów tłuszczowych, bilirubiny, witamin i leków. Albumina jest rezerwą białkową organizmu wykorzystywaną jako endogenne źródło aminokwasów do syntezy białek poza wątrobą.
Obniżenie stężenia albuminy jest następstwem:
- ograniczenia jej syntezy, np. w chorobach wątroby,
- zwiększenia jej utraty, np. w enteropatiach, zespołach nerczycowych, w oparzeniach, krwotokach
- zwiększenia katabolizmu np. w stanach septycznych,
- głodzenia (niedobory białka w diecie).
Wzrost stężenia albumin wynika najczęściej z odwodnienia.