Białko całkowite
Pomiar stężenia białka całkowitego w surowicy krwi, przydatny w diagnostyce: wątroby, nerek, jelit, ciężkich chorób skóry i rozpoznawaniu zaburzeń odporności. Zlecany w przebiegu wstrząsu i przy kontroli stanu niedożywienia.
Pomiar stężenia białka całkowitego w surowicy krwi. Poziom białka całkowitego w krwi stanowi wypadkową procesów syntezy (anabolizmu) i degradacji (katabolizmu) dwóch głównych frakcji białkowych: albumin i globulin. Hiperproteinemię – wzrost poziomu białka całkowitego w osoczu do stężenia przekraczającego 80 g/l, wiąże się głównie z hipergammaglobulinemią lub z odwodnieniem. Najczęstszą przyczyną hipoproteinemii, nieprawidłowo małego stężenia białek w osoczu, jest obniżenie poziomu albumin, rzadziej immunoglobulin, na skutek: niedoborów białka w diecie, przewlekłego głodzenia, nasilenia procesów katabolicznych, uszkodzenia wątroby (obniżona synteza), chorób nerek (wzmożona utrata z moczem), a także chorób nowotworowych. W celu identyfikacji frakcji białek odpowiedzialnej za stany hipoproteinemii lub hiperproteinemii wykonuje się tzw. proteinogram, czyli elektroforetyczny rozdział białek krwi. Stany z zaburzeniem frakcji białek w krwi (dysproteinemie) mogą występować przy prawidłowym stężeniu białka całkowitego.
Wskazaniem do pomiaru stężenia białka w osoczu są: przewlekłe choroby wątroby, zespół nerczycowy i inne choroby nerek, choroby zapalne jelit, stany niedożywienia, obrzęki, diagnostyka szpiczaka mnogiego i makroglobulinemii, zaburzenia odporności, stany kataboliczne w przebiegu ciężkich chorób.