HEV IgG

Diagnostyka serologiczna wirusowego zapalenia wątroby typu E, WZW E. WZW E wywołane jest zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu E, HEV (ang. hepatitis E virus). WZW E ma postać ostrą lub przewlekłą. W Europie większość infekcji ma charakter lokalny i przebiega bezobjawowo. W Polsce zdarzają się przypadki przywleczone z wycieczek zagranicznych.  HEV należy do rodziny hepewirusów (Ortohepevirus A). Cztery z siedmiu genotypów zakażają ludzi. Genotypy 1 i 2 są odpowiedzialne za infekcje wyłącznie ludzkie i są endemiczne w Azji, Afryce i w niektórych krajach Ameryki. Choroba jest powszechna w krajach o niskim i średnim dochodzie, z ograniczonymi zasobami wody i złym dostępem do urządzeń sanitarnych, higieny i usług zdrowotnych. Genotypy 3 i 4 zakażają bezobjawowo zwierzęta (w tym świnie, dziki czy jelenie).  Występują w Europie, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Chinach i na Tajwanie. Niekiedy zakażają ludzi. HEV jest przenoszony drogą fekalno-oralną, głównie przez zanieczyszczoną wodę pitną. Okres inkubacji choroby po ekspozycji na HEV wynosi od 2 do 10 tygodni, średnio od 5 do 6 tygodni. Wirus zaczyna być wydalany średnio od kilku dni do 3-4 tygodni po manifestacji choroby. Objawy i symptomy WZW E są podobne do objawów innych typów ostrego wirusowego zapalenia wątroby, obejmując, między innymi, żółtaczkę, anoreksję, ból brzucha, czy powiększenie wątroby. HEV jest również odpowiedzialny za zaburzenia pozawątrobowe: schorzenia neurologiczne, uszkodzenie nerek, trzustki oraz choroby hematologiczne. Zwykle infekcja ustępuje samoistnie w ciągu 2–6 tygodni. Niekiedy dochodzi do tzw. piorunującego zapalenia wątroby (ostra niewydolność wątroby) prowadzącego do zgonu. Szacuje się, że każdego roku na całym świecie występuje około 20 milionów zakażeń HEV, tym około 3,3 miliona objawowych przypadków WZW E. Śmiertelność wynosiła w 2015 r. 44 tys. zgonów, co stanowiło 3,3% wszystkich zgonów z powodu wirusowego zapalenia wątroby. Ostateczna diagnoza zakażenia HEV zwykle opiera się na identyfikacji we krwi swoistych dla wirusa przeciwciał IgM i IgG, co uważane jest za rozstrzygające w obszarach, w których choroba jest powszechna.