Kreatynina
Kreatynina. Pomiar stężenia kreatyniny w surowicy krwi przydatny w diagnostyce funkcji nerek i chorób przemiany materii. Przy pomiarze stężenia kreatyniny wielkość przesączania kłębuszkowego, wyrażona przez eGFR, wyliczana jest z zasady dla osób powyżej 18 roku życia.
Oznaczenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi. Kreatynina jest produktem przemian metabolicznych białka, stanowiącym obok mocznika jeden z głównych związków azotowych we krwi. W praktyce medycznej kreatynina jest sprawdzonym klinicznie markerem biochemicznym monitorującym stan nerek. Ilość wydalanej w ciągu doby kreatyniny zależy od masy mięśniowej badanego, płci, ogólnego stanu zdrowia i wieku oraz diety. Stężenie kreatyniny podawane jest w przeliczeniu na kilogram masy ciała. Stężenie kreatyniny w surowicy jest wykładnikiem czynności nerek – wzrost stężenia odpowiada zmianom przesączania kłębuszkowego, GFR (ang. glomerular filtration rate), przy czym zależność stężenia i GFR ma charakter hiperboliczny. Za istotny przyjmuje się wzrost poziomu kreatyniny (ponad górną granicę referencyjną) powodujący obniżenie GFR o około 50%. eGFR (ang. estimated glomerular filtration rate) – szacunkowy współczynnik filtracji kłębuszkowej, wyliczany jest na podstawie parametrów charakterystycznych dla badanego, z zasady jedynie dla osób powyżej 18 roku życia. Do wyniku pomiaru stężenia kreatyniny wynik eGFR dodawany jest automatycznie. eGFR jest najlepszym pojedynczym wczesnym wskaźnikiem funkcji nerek, stosowanym w badaniach przesiewowych, nie pozwalającym jednak na wnioskowanie o przyczynach patologii.
