OB

Odczyn Biernackiego (OB), określający szybkość sedymentacji erytrocytów w próbce wynaczynionej krwi, jest nieswoistym badaniem krwi przydatnym w diagnostyce szeregu chorób przewlekłych przebiegających ze stanem zapalnym (m.in. jak infekcja, uraz, zaburzenia układu odpornościowego, choroby nowotworowe czy stany patologiczne – dysproteinemie krwi).  Podniesiony wynik wskazuje na przewlekłą patologię wpływającą na zmiany składu krwi – głównie obecność białek ostrej fazy i zmiany stężenia globulin, przyśpieszających szybkości opadania krwinek czerwonych. Podwyższony OB towarzyszy wielu chorobom i zaburzeniom, takim jak: bakteryjne (głównie) choroby zakaźne, choroby zapalne tkanki łącznej (kolagenozy) i naczyń, choroby nerek, niedobory białkowe, zespoły utraty białka, nowotwory nabłonkowe, choroby układu krwionośnego (szpiczak, białaczki, czerwienica, anemia, zmiany jakościowe erytrocytów). Na wynik OB wpływa również skład elementów morfotycznych krwi. OB stanowi podstawę dla przesiewowej oceny nieprawidłowości wynikających z dysproteinemii (zaburzenia stężenia i proporcji frakcji białek oraz obecności paraprotein, nieprawidłowych białek pochodnych immunoglobulin, fibrynogenu etc.) lub znacznych zmian ilościowych elementów morfotycznych, co odbija się na szybkości opadania krwinek czerwonych w wystandaryzowanym układzie pomiarowym. Białka osocza oddziałują z powierzchnią erytrocytów, zmieniając zewnętrzny potencjał ich błony komórkowej lub, jak w przypadku przeciwciał klasy IgM i fibrynogenu, bezpośrednio łącząc erytrocyty. Mechanizmy te wpływają na stopień agregacji erytrocytów, a tym samym na ich prędkość opadania w osoczu.