Borelioza IgG (test przesiewowy)

Oznaczenie w surowicy krwi przeciwciał IgG swoistych dla antygenów krętków rodzaju Borrelia, stosowane w serologicznej diagnostyce boreliozy. Krętki Borrelia: B. burgdorferi sensu stricto, B. Garinii i B. afzelii, o łącznej nazwie Borrelia burgdorferi sensu lato oraz B. spielmanii, B. bavariensis, etc.  są czynnikiem etiologicznym boreliozy (choroby z Lyme). Ich rezerwuarem są różne gatunki ssaków, m.in.: gryzonie, jelenie i sarny. W naszym klimacie borelioza przenoszona jest głównie przez kleszcze z rodzaju Ixodes. Do zakażenia dochodzi na skutek ukąszenia przez zakażonego kleszcza, głównie w fazie rozwojowej nimfy. Aby doszło do zakażenia, kleszcz musi być wkłuty przez odpowiednio długi czas, statystycznie (!) co najmniej 24 godz. Procent w populacji zakażonych kleszczy jest zmienny i zależny od rejonu geograficznego. W Europie 64% chorych nie zauważa faktu ukąszenia przez kleszcza, gdyż patognomoniczny objaw boreliozy, rumień wędrujący, erythema migrans,  występuje tylko u pewnego odsetka zakażonych. Choroba nieleczona przebiega w trzech fazach: zakażenia zlokalizowanego, rozproszonego i przewlekłego. W pierwszej fazie do charakterystycznych objawów należy rumień wędrujący w miejscu ukąszenia, naciek limfocytarny i zanikowe zapalenie skóry, przy czym nie wszystkie objawy są zawsze obserwowane. Występują również objawy grypopodobne, zmęczenie itd. W kolejnym etapie mogą pojawiać się nawracające, bardzo intensywne, dolegliwości stawowe, objawy ze strony układu nerwowego charakterystyczne dla zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, porażenie nerwów czaszkowych, zapalenie mięśnia sercowego. W fazie zakażenia przewlekłego objawy są zróżnicowane i niecharakterystyczne. Mogą dotyczyć układu nerwowego, sercowo-naczyniowego, rozrodczego, mięśniowego i wewnątrzwydzielniczego. Obserwuje się napady gorączki, poty, zmiany masy ciała, bóle stawowe, bóle głowy i wiele innych.
Ze względu na istnienie kilku genogatunków europejskich krętków rodzaju Borrelia stanowiących patogeny boreliozy (m.in. B. burgdorferi, B. afzelii, B. garinii, B. spielmanii, etc.) serologiczny test diagnostyczny powinien uwzględniać te najbardziej prawdopodobne. 
W teście wykorzystano rekombinowany antygen Borrelia uzyskany metodą inżynierii genetycznej w E. coli jako  systemie  ekspresyjnym,  uzyskując zwiększenie swoistości przez eliminację reaktywności krzyżowej obserwowanej w testach opartych na lizatach bakteryjnych. Zestaw wykorzystuje antygen VIsE Borrelia, będący lipoproteiną powierzchniową otoczki zewnętrznej. Rekombinowany antygen VlsE stanowi najlepszy marker zarówno wczesnej, jak i późnej odpowiedzi immunologicznej w boreliozie, wykazując wysoką czułość i specyficzność diagnostyczną. U większości chorych, w aktywnej fazie zakażenia, przeciwciała IgG są wykrywane po upływie miesiąca, a z większym prawdopodobieństwem po 6 – 8 tygodniach i utrzymują się przez lata. Dodatni wynik oznaczenia IgG w krwi, zwłaszcza uzyskany w populacji o małym ryzyku ukąszenia przez kleszcza, musi być potwierdzony metodą Western blot. Około 10 % osób populacji polskiej posiada IgG reagujące z antygenami B. burgdorferi mimo braku odnotowanej choroby. Diagnostyka serologiczna boreliozy powinna być poprzedzona wywiadem lekarskim i oceną ryzyka zakażenia, a wyniki blotu interpretowane w kontekście stanu klinicznego badanego i oceny ryzyka.