IgE całkowite

Oznaczenie całkowitej IgE w surowicy krwi jest  przydatne w diagnostyce chorób pasożytniczych i pomocnicze w diagnostyce alergii. Cząsteczka IgE pośredniczy w reakcji nadwrażliwości typu I, odpowiedzialnej za reakcję anafilaktyczną, alergiczny nieżyt nosa, astmę i egzemę i alergie pokarmowe.  Alergeny wywołujące te reakcje dzielone są na alergeny  wziewne i pokarmowe.  IgE stanowi miejsce kontaktu alergenu i wyspecjalizowanej komórki układu odpornościowego. Poza pulą  krążącą,  IgE znajduje się na  powierzchni mastocytów i granulocytów zasadochłonnych. Związanie alergenu przez powierzchniową IgE  na tych komórkach  stanowi bodziec do uwolnienia przez komórkę histaminy i rozpoczęcia mechanizmu prowadzącego do atopowej reakcji alergicznej. Alergie na alergeny pokarmowe i wziewne są związane z tzw. IgE alergenowo-specyficzną,   a stopień immunizacji przez te alergeny  nie musi przekładać się na stężenie we krwi wszystkich przeciwciał klasy IgE, czyli całkowitej IgE (total IgE). Przyjmuje się jednak, że u osób ze stężeniem całkowitej IgE przekraczającej 300 U/ml, prawdopodobieństwo alergii IgE zależnej jest znacznie większe niż u osób z niższym poziomem IgE. Ponadto obserwuje się wzrost stężenia całkowitej IgE z wiekiem, co pośrednio świadczy bezobjawowym uczuleniu na kolejne alergeny.  Wysokie  stężenia IgE obserwowane są u osób z infestacjami pasożytniczymi, chorych na egzemę nadkażoną gronkowcem,  z równoczesnym uczuleniem na gronkowca lub na nadkażające grzyby z rodzaju Malassezia, chorych na grzybicze zapalenie zatok i alergiczną aspergilozą oskrzelowo-płucną. Rzadko wzrost poziomu całkowitej IgE towarzyszy szpiczakowi. Istnieje możliwość monitorowania leczenia cyklosporyną lub azatiopryną  ostrych przypadków egzemy,  przez oznaczanie spadku stężenia całkowitej IgE, który towarzyszy remisji choroby.