IgM
Immunoglobuliny IgM. Oznaczenie przydatne w diagnostyce chorób i patologii związanych z limfocytami B oraz diagnostyce pierwotnej odpowiedzi układu odpornościowego.
Immunoglobuliny klasy IgM są globulinami w formie pentameru (kompleksu 5 podjednostek), nie posiadającymi podklas (izotypów). Ze względu na budowę bardzo silnie aktywują układ dopełniacza, natomiast posiadają niskie powinowactwo do antygenów i wykazują słabą specyficzność. Mogą być również wielospecyficzne. Są produkowane w początkowej fazie tzw. pierwotnej odpowiedzi na antygen (np. drobnoustrój), co pozwala na różnicowanie stadium choroby zakaźnej (np. toksoplazmozy, różyczki, boreliozy) lub stadium choroby o innym podłożu (marskości wątroby). Do IgM należą izoaglutyniny – przeciwciała swoiste w stosunku do antygenów grupowych krwi układu AB0 (anty-A, anty-B). Budowę IgM posiada również 85% istotnych diagnostycznie cząsteczek czynnika reumatoidalnego: RF (ang. rheumatoid factor). Nadmierne stężenie monoklonalnych IgM (paraprotein) występuje w przypadku zmian złośliwych (szpiczak mnogi) lub łagodnych (gammapatia monoklonalna o niezidentyfikowanym znaczeniu, MGUS ang. monoclonal gammopathy of unknown significance). W ich przebiegu powstają tzw. paraproteiny o niezidentyfikowanej swoistości. W przypadku zmian złośliwych prowadzących do produkcji paraprotein, wysokiemu stężeniu monoklonalnej IgM może towarzyszyć obniżenie stężenia prawidłowych globulin w klasach IgG, IgM i IgA i obecność łańcuchów lekkich, a także zespół nadlepkości krwi. Poliklonalny wzrost stężenia IgM towarzyszy pierwotnej marskości wątroby. Porównaj badanie 245.
