PlGF (Delfia)

Łożyskowy czynnik wzrostu, PlGF (ang. placenta growth factor), stanowi pomocniczy wskaźnik stanu przedrzucawkowego (preeklampsji) u kobiet w ciąży, pomocniczy wskaźnik mikro- i makro-naczyniowych zmian miażdżycowych oraz biochemiczny marker krwi matki, poprawiający czułość prenatalnego testu podwójnego w kierunku wad chromosomowych płodu. Choroby układu krążenia związane z nieprawidłową angiogenezą są jedną z przyczyn nieprawidłowego rozwoju płodu i powikłań ciąży, do których zaliczany jest stan przedrzucawkowy  (preeklampsja). Preeklampsja jest ciężkim wieloukładowym zaburzeniem ciąży spowodowanym nieprawidłowym przepływem krwi w łożysku. Powoduje ono nadciśnienie u ciężarnej, mające zrekompensować osłabiony przepływ krwi, prowadzący do niedotlenienia i niedożywienia płodu. Prawidłowa angiogeneza zależy od dynamicznej równowagi pomiędzy czynnikami stymulującymi oraz hamującymi. Cytokina, PlGF należy do rodziny białek naczyniowego czynnika wzrostu śródbłonka, VEGF (ang. vascular endothelial growth factor), uczestniczących w aktywacji angiogenezy, wiążących się z ze swoistymi receptorami (VEGFR). PIGF uczestniczy w większości angiogennych i proliferacyjnych efektów VEGF, indukując dojrzewanie oraz stabilizację nowopowstałych naczyń krwionośnych. Preeklampsją zagrożone są zwłaszcza kobiety chorujące na cukrzycę z insulinoopornością, zaburzeniami lipidów, otyłością i przewlekłym nadciśnieniem oraz kobiety narażone na stres. „Znajomość stężenia PlGF we krwi matki, w połączeniu z objawami klinicznymi, proteinurią i wynikiem dopplerowskiego badania przepływu krwi w tętnicy macicznej, zwiększają możliwości diagnozy stanu preeklampsji. Nie ma konieczności zestawiania oznaczenia stężenia PlGF ze stężeniem sFlt-1 w 2 i 3 trymestrze ciąży.” Obserwowany u chorych na choroby układu sercowo-naczyniowego wzrost stężenia PIGF traktowany jest jako wskaźnik mikro- i makro naczyniowych zmian miażdżycowych i przejawu patologicznej angiogenezy. Dodatkowo PlGF okazuje się być niezależnym czynnikiem predykcyjnym zachorowalności i śmiertelności w chorobach układu sercowo-naczyniowego u chorych na cukrzycę 1 i 2 typu. Stężenie PIGF odniesione do stężenia prawidłowego dla danego wieku ciąży stanowi biochemiczny marker trisomii 21. Uwzględnienie stężenia PIGF w algorytmie wyliczania ryzyka obciążenia płodu poprawia precyzję przesiewowego badania prenatalnego z I trymestru: testu podwójnego (beta-HCG i białko ciążowe PAPPA), zwiększając współczynnik wykrywalności o 2-8% i zmniejszając odsetek wyników fałszywie dodatnich o 0,1-2%. W przypadku ciąż z zespołem Downa, poziom PIGF matki w I trymestrze jest znacząco obniżony w porównaniu z ciążą bez tej wady. Test spełnia standardy i zalecenia Fundacji Medycyny Płodowej,  FMF (ang. Fetal Medicine Foundation). Akredytacja FMF dotyczy testów określających stężenie markerów biochemicznych, sprzętu USG, uprawnień lekarza oraz programu wyliczającego ryzyko wad płodu, zespołów: Downa (trisomia 21), Edwardsa (trisomia 18) i  Pateau (trisomia 13).