HBV DNA met. real time PCR, ilościowo. Ilościowe oznaczenie kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA) wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV) w krwi, stosowane w monitorowaniu leczenia przeciwwirusowego.
HBV DNA met. real time PCR, jakościowo. Jakościowe oznaczenie kwasu dezoksyrybonukleinowego (DNA) wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV) w krwi, stosowane głównie w rozpoznawaniu przebiegającego WZW B.
HCV RNA met. real time RT- PCR, ilościowo. Oznaczenie ilości kopii kwasu rybonukleinowego (RNA) wirusa zapalenie wątroby typu C (HCV) w krwi, przydatne dla ustalenie poziomu wiremii.
HCV RNA met. real time RT- PCR, ilościowo + genotypowanie.
Określanie genotypu i ilości kopii HCV stosowane w diagnostyce infekcji oraz doborze i monitorowaniu efektywności terapii przeciwwirusowej.
HCV RNA met. real time RT- PCR, jakościowo. Jakościowe oznaczenie kwasu rybonukleinowego (RNA) wirusa zapalenie wątroby typu C (HCV) w krwi, stosowane dla identyfikacji aktywnego zakażenia HCV oraz dla określenia powodzenia terapii lekami antywirusowymi.
HIV1/2, HCV, HBV badanie przesiewowe metodą analizy kwasów nukleinowych (NAT). Badanie przesiewowe, wykonywane metodą analizy kwasów nukleinowych (NAT), w kierunku HIV1/2, HCV i HBV jest testem diagnostycznym, stosowanym w celu jakościowego oznaczenia obecności materiału genetycznego (RNA) ludzkiego wirusa niedoboru odporności typu 1 i 2 (HIV), RNA wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz DNA wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV) w materiale biologicznym pobranym od pacjenta.
Przedstawione badanie wykrywa obecność materiału genetycznego wirusa opryszczki zwykłej (Herpes simplex) typu 1 lub 2 w próbce pobranej od pacjenta.
Wirus opryszczki zwykłej (Herpes simplex virus, HSV) należy do rodziny herpeswirusów. Materiał genetyczny wirusów opryszczki stanowi dwuniciowy DNA (dsDNA). Wyróżnia się dwa gatunki HSV – HHV-1 i HHV-2. Wirus HHV-1 jest najczęstszą przyczyną opryszczki występującej w obrębie warg i jamy ustnej, natomiast wirus HHV-2 odpowiada za powstanie opryszczki w obrębie narządów płciowych, jednak nie jest to regułą. Wirus Herpes simplex jest szeroko rozpowszechnionym drobnoustrojem chorobotwórczym na całym świecie, szacuje się, że około 90% osób dorosłych jest zarażonych wirusem HHV-1. HSV jest wirusem mającym zdolność długotrwałego pozostawania w uśpieniu, a następnie reaktywacji pod wpływem działania różnych czynników, np. stresu, przeziębienia, niedożywienia, przemęczenia, miesiączki, obniżonej odporności. Aktywne zakażenie wirusem opryszczki zwykłej może powodować charakterystyczne wypryski lub pęcherzyki w obrębie ust, na wargach oraz w obrębie narządów płciowych. W rzadkich przypadkach infekcja HHV-1 i HHV-2 może powodować zapalenie rogówki lub znacznie rzadziej, wywołać opryszczkowe zapalenie mózgu.
Wirus opryszczki zwykłej typu 1 przenosi się poprzez kontakt z wydzieliną pęcherzykową oraz śliną osoby zakażonej, np. poprzez pocałunki, używanie wspólnych sztućców czy ręczników. Wirusem opryszczki zwykłej typu 2 zaraża się poprzez kontakty seksualne, rzadziej w trakcie porodu.
Pierwotne zakażenie wirusem HHV-1 może mieć postać ostrego zapalenia błony śluzowej dziąseł i jamy ustnej oraz ostrego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych, przebiegającego z wysoką gorączką. Jest to stan charakterystyczny dla małych dzieci, które po raz pierwszy miały kontakt z wirusem. Wtórne zakażenia przebiegają najczęściej w postaci opryszczki wargowej, zlokalizowanej zwykle w kącikach ust.
Zakażenie wirusem HHV-2 może przebiegać pod postacią opryszczki narządów płciowych, której objawy zewnętrzne w wielu przypadkach są niewidoczne. U niektórych chorych typowymi zmiany chorobowymi są grudki i pęcherzyki zapalne na zewnętrznej powierzchni narządów płciowych, przypominające opryszczkę na wargach.
Kleszczowe zapalenie mózgu, TBEV RNA met. real time PCR, jakościowo. Badanie wskazujące na TBEV jako przyczynę obserwowanych objawów zakażenia centralnego układu nerwowego.
Przedstawione badanie wykrywa obecność materiału genetycznego bakterii Mycoplasma genitalium w pobranej próbce.
Mycoplasma genitalium to gatunek patogennej bakterii z rodzaju Mycoplasma, która przenoszona jest drogą płciową. Występuje w komórkach nabłonka układu moczowo-płciowego. Bakteria ta nie posiada ściany komórkowej, co powoduje jej niewrażliwość na działanie niektórych grup antybiotyków, np. antybiotyków beta-laktamowych. Mycoplasma genitalium jest czynnikiem wywołującym choroby przenoszone drogą płciową, może powodować nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej u mężczyzn i kobiet, zapalenie szyjki macicy, zapalenie błony śluzowej macicy i jajowodów oraz zapalenie miednicy mniejszej u kobiet. Objawy kliniczne zapalenia cewki moczowej mogą obejmować śluzowo-ropną wydzielinę z dróg moczowych, ból i pieczenie w trakcie oddawania moczu, wodnistą wydzielinę z penisa, krwawienie po stosunku seksualnym u kobiet. Jednak większość zakażeń ma charakter bezobjawowy. Aktywne zakażenie Mycoplasma genitalium może prowadzić do niepłodności, trudności w utrzymaniu ciąży, zwiększonego ryzyka poronienia lub porodu przedwczesnego.
Czynnikami związanymi ze zwiększonym ryzykiem zakażenia Mycoplasma genitalium są obniżona odporność, posiadanie wielu partnerów seksualnych, młody wiek rozpoczęcia inicjacji seksualnej oraz palenie papierosów.
Przedstawione badanie wykrywa obecność materiału genetycznego bakterii Mycoplasma hominis w pobranej próbce.
Mycoplasma hominis to gatunek bakterii z rodzaju Mycoplasma. Cechą charakterystyczną tego drobnoustroju jest brak ściany komórkowej, co powoduje nieskuteczność leczenia zakażenia wieloma antybiotykami (np. antybiotykami beta-laktamowymi: penicylinami, cefalosporynami, karbapenemami, monobaktamami). Mycoplasma hominis jest bakterią komensalną w dolnym odcinku układu moczowo-płciowego zdrowych osób co oznacza, że nie wykazuje cech patogennych, a jej obecność w organizmie nie powoduje rozwoju chorób. Występuje u około 50% aktywnych seksualnie osób, a kobiety są bardziej podatne na kolonizację tymi bakteriami. W pewnych okolicznościach Mycoplasma hominis może być przyczyną zakażeń narządów płciowych i pozagenitalnych. Mycoplasma hominis może powodować różnorodne zakażenia układu moczowo-płciowego, takie jak zakażenia dróg moczowych, bakteryjne zapalenie pochwy, zapalenie miednicy mniejszej, zapalenie szyjki macicy, zapalenie najądrzy i gruczołu krokowego oraz odmiedniczkowe zapalenie nerek, szczególnie u osób o obniżonej odporności. W wielu przypadkach zakażenie Mycoplasma hominis jest związane z trudnościami w posiadaniu potomstwa, powikłaniami w trakcie ciąży i chorobami u noworodków. U pacjentów z obniżoną odpornością, obecność bakterii wiąże się z szerokim zakresem zakażeń pozagenitalnych (np. septycznym zapaleniem stawów, zakażeniami ośrodkowego układu nerwowego, zapaleniem wsierdzia).