KATALOG BADAŃ


Infekcje wirusowe

Molekularna diagnostyka infekcji wirusowych, wykonywana za pomocą metody PCR, wykazuje się dużą czułością i pozwala na wykrycie obecności patogenów, będących przyczyną zakażenia, nawet w niewielkiej ilości materiału. Badania wykonywane tą metodą są w stanie zastąpić kilka klasycznych testów, umożliwiając wykrycie zarówno wirusów, bakterii, pierwotniaków, jak i pasożytów, w ramach jednego testu. Pozwalają również na diagnostykę infekcji mieszanych, czyli wywołanych przez kilka różnych patogenów jednocześnie. Badania molekularne polegają na wykrywaniu obecności określonego materiału genetycznego w analizowanej próbce, którym jest fragment DNA lub RNA czynnika chorobotwórczego, np. wirusa lub bakterii. Badania molekularne pozwalają na wykrycie obecności czynników chorobotwórczych na najwcześniejszym etapie infekcji, w porównaniu do innych metod badawczych. Badania molekularne pozwalają na zmniejszenie ryzyka wyników fałszywie negatywnych. U ok. 10% nosicieli wirusów we krwi nie występują przeciwciała, a infekcja nie może zostać wykryta metodami immunologicznymi. W takich przypadkach jedynie badania metodami biologii molekularnej pozwalają na prawidłowe zdiagnozowanie zakażenia.
Wybierz swój punkt pobrań
Popularne badania i pakiety
Badania wysyłkowe
Badania
BADANIA

HCV RNA met. real time RT- PCR, jakościowo. Jakościowe oznaczenie kwasu rybonukleinowego (RNA) wirusa zapalenie wątroby typu C (HCV) w krwi, stosowane dla identyfikacji aktywnego zakażenia HCV oraz dla określenia powodzenia terapii lekami antywirusowymi. 

HIV1/2, HCV, HBV badanie przesiewowe metodą analizy kwasów nukleinowych (NAT). Badanie przesiewowe, wykonywane metodą analizy kwasów nukleinowych (NAT), w kierunku HIV1/2, HCV i HBV jest testem diagnostycznym, stosowanym w celu jakościowego oznaczenia obecności materiału genetycznego (RNA) ludzkiego wirusa niedoboru odporności typu 1 i 2 (HIV), RNA wirusa zapalenia wątroby typu C (HCV) oraz DNA wirusa zapalenia wątroby typu B (HBV) w materiale biologicznym pobranym od pacjenta.

Przedstawione badanie wykrywa obecność materiału genetycznego wirusa opryszczki zwykłej (Herpes simplex) typu 1 lub 2 w próbce pobranej od pacjenta.

Wirus opryszczki zwykłej (Herpes simplex virus, HSV) należy do rodziny herpeswirusów. Materiał genetyczny wirusów opryszczki stanowi dwuniciowy DNA (dsDNA). Wyróżnia się dwa gatunki HSV – HHV-1 i HHV-2. Wirus HHV-1 jest najczęstszą przyczyną opryszczki występującej w obrębie warg i jamy ustnej, natomiast wirus HHV-2 odpowiada za powstanie opryszczki w obrębie narządów płciowych, jednak nie jest to regułą. Wirus Herpes simplex jest szeroko rozpowszechnionym drobnoustrojem chorobotwórczym na całym świecie, szacuje się, że około 90% osób dorosłych jest zarażonych wirusem HHV-1. HSV jest wirusem mającym zdolność długotrwałego pozostawania w uśpieniu, a następnie reaktywacji pod wpływem działania różnych czynników, np. stresu, przeziębienia, niedożywienia, przemęczenia, miesiączki, obniżonej odporności. Aktywne zakażenie wirusem opryszczki zwykłej może powodować charakterystyczne wypryski lub pęcherzyki w obrębie ust, na wargach oraz w obrębie narządów płciowych. W rzadkich przypadkach infekcja HHV-1 i HHV-2 może powodować zapalenie rogówki lub znacznie rzadziej, wywołać opryszczkowe zapalenie mózgu.

Wirus opryszczki zwykłej typu 1 przenosi się poprzez kontakt z wydzieliną pęcherzykową oraz śliną osoby zakażonej, np. poprzez pocałunki, używanie wspólnych sztućców czy ręczników. Wirusem opryszczki zwykłej typu 2 zaraża się poprzez kontakty seksualne, rzadziej w trakcie porodu.

Pierwotne zakażenie wirusem HHV-1 może mieć postać ostrego zapalenia błony śluzowej dziąseł i jamy ustnej oraz ostrego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych, przebiegającego z wysoką gorączką. Jest to stan charakterystyczny dla małych dzieci, które po raz pierwszy miały kontakt z wirusem. Wtórne zakażenia przebiegają najczęściej w postaci opryszczki wargowej, zlokalizowanej zwykle w kącikach ust.

Zakażenie wirusem HHV-2 może przebiegać pod postacią opryszczki narządów płciowych, której objawy zewnętrzne w wielu przypadkach są niewidoczne. U niektórych chorych typowymi zmiany chorobowymi są grudki i pęcherzyki zapalne na zewnętrznej powierzchni narządów płciowych, przypominające opryszczkę na wargach.

Oporność na zakażenie wirusem HIV-1 (polimorfizm genu CCR5). Określenie genetycznej odporności na zakażenie wirusem HIV-1.

Parwowirus B19 DNA met. real time PCR, ilościowo. Diagnostyka zakażenia parwowirusem B19. Ilościowe oznaczenie techniką PCR kwasu dezoksyrybonukleinowego  B19V w płynach ustrojowych.

Parwowirus B19 DNA met. real time PCR, jakościowo. Oznaczenie w płynach ustrojowych DNA  parwowirusa  B19 (B19V) jakościowym testem PCR.

Poliomawirus (BKV) DNA met. real time PCR, ilościowo. Badanie pozwalające na wykrycie obecności poliomawirusa u nosicieli, istotne zwłaszcza w przypadku biorców i dawców nerek i osób w stanie immunosupresji. 

Poliomawirus (BKV) DNA met. real time PCR, jakościowo. Identyfikacja materiału genetycznego wirusów polioma  jako czynnika etiologicznego stanów i zmian chorobowych.

Poliomawirus (JCV) DNA met. real time PCR, ilościowo. Ilościowa ocena poliomawirusa (JCV), wirusa polioma JC we krwi.

Poliomawirus (JCV) DNA met. real time PCR, jakościowo. Identyfikacja materiału genetycznego poliomawirusa typu JC (JCV) w diagnostyce i monitorowaniu odpowiedzi na leczenie antywirusowe.